De dag die je wist dat zou komen: het afscheid van mevrouw Lohuis. Na 16 jaar bij ons op school gewerkt te hebben, gaat ze nu met welverdiend pensioen. We zitten met z’n allen in zak en as.
Wie let er nou nog op ons? Straks heeft geen leerling meer droge sokken in zijn kluisje, een Goedgevuld Etui of gaan ze zonder jas naar het noodlokaal, sterven de planten en is het personeel voortdurend alles kwijt. En hoe moet het nou met de bitterballen op het Valentijnsfeest? Hoe moet het überhaupt met het door haar bedachte Valentijnsfeest? En het Poëzieproject? En de schrijversbezoeken? En al die andere dingen die mevrouw Lohuis voor ons doet? Alle gekheid op een stokje, we gaan haar vreselijk missen: ze staat altijd voor iedereen klaar, bedenkt eindeloos nieuwe projecten en maakt het gezellig. Kortom, ze betekent erg veel voor onze school.
Uiteraard is mevrouw Lohuis’ laatste lesdag niet ongemerkt voorbijgegaan. Al haar klassen hebben in de les afscheid van haar genomen met bloemen, kaarten met ludieke uitspraken en veel mooie woorden. Tijdens de allerlaatste les verraste de schoolleiding haar ook nog met een mooie bos bloemen.
Voor de herfstvakantie hadden de collega’s al afscheid genomen tijdens een gezellige borrel in de Belgische Keizer. Er zijn speeches gehouden en er is een mooi afscheidslied gezongen. Ook hier werd het Goedgevuld Etui veelvuldig genoemd. Niet in de laatste plaats vanwege het zelfgemaakte reuze goedgevulde etui dat door mevrouw Van Twist namens haar en leerlingen van klas 6 aan mevrouw Lohuis overhandigd werd.
Afscheidscadeaus wilde mevrouw Lohuis niet, wel een bijdrage aan het schoolfonds van pastoor Thomas uit Dalfsen/India. Wie wil, kan nog bijdragen: https://www.pastorthomasfonds.nl/
Anny Lohuis, we wensen je alle goeds voor de toekomst en denk af en toe nog even aan ons!
Het afscheidslied (op de melodie van Sound of Silence)
Lieve Anny, vrouw van Bart,
Wij zijn lichtelijk verward
Vrijdagmiddag, Belgische Keizer
Dat stond niet in de studiewijzer
Maar natuurlijk wel, zoals jij dat goed kan,
strak volgens plan
Want het is tijd voor stilte
Maar hoe gaan we ’t nu toch doen?
Zonder water voor het groen
En die sjaals en jassen blijven maar
treurig tragisch zonder eigenaar
Nu met briefjes geen hun herkomst meer bevraagt
’t Is godgeklaagd
Zij worden stil vergeten
En het noodgebouw wordt kaal
Weg die platen, allemaal
Niemand zit in dat verborgen hol
zonder plantjes nu nog voor zijn lol
En nooit meer klinkt er vrolijk door de gang
Anny’s gezang
Slechts het geluid van stilte
En de leerlingen – ach wie
heeft nog een goedgevuld etui?
En als jij niet op hun handschrift let
maken ze straks van de a een z
En wie stuurt hen nu nog 60 tellen lang
Op de gang
Wie geeft hun tucht en stilte?
En nu zonder deze vrouw
krijgen wij vast een burn-out
Vroeg je om wat extra man/vrouwkracht,
zei zij: “Zeg het maar. Ik kan ook ’s nachts!”
Ja, wie regelt straks nog schrijvers en poëzie? Ik weet het nie
Straks klinkt geen vers, maar stilte
Maar dit is slechts onze kant
Voor jou wordt het heerlijk, want
Niet meer al die namen stampen
Bij Magisterupdates verkrampen
Maar in eigen tuin, ver weg van schoollawaai
klinkt wonderfraai
een nieuw geluid van stilte
